Ik ben opstandig.
Herkennen jullie dit?
Dat hele thuiswerken. De restricties. Het steeds minder mogen. Die fokking mondkap. Eerst de koppen tellen als je wat wil afspreken. Aaaargh!
Ik vind het nu heftiger dan in maart. Misschien komt dat omdat het nu al echt lang duurt. Of omdat het toen veel mooier weer was en je meer buiten kon zijn. Het ook steeds later donker werd.
Normaal ben ik in de herfst altijd meer binnen te vinden. Met een deken op de bank cocoonen. Lekker thuis, kaarsjes aan, terwijl het buiten steeds vroeger donker wordt.
Nu kunnen we eigenlijk niet anders. En ja, het is ook best wel fijn. En ik heb ook eerder geroepen dat die legere agenda een verademing is. Dat vind ik nog steeds. Maar iets borrelt er in mij.
Ik mis contact.
En niet alleen contact eigenlijk. Maar ook onvoorspelbaarheid. Avontuur. Niet weten wat een dag of een avond je kan brengen. Volle kroegen en restaurants. In de lampen hangen. Goede gesprekken met mensen die je toevallig tegenkomt. Dampend dansen….
Het enige wat er op dit moment dampt, is de kattenbak. Die achter mijn thuiswerkplek staat. Geen grap.
En ik weet het hoor! Het is allemaal echt voor een heel goed doel. Ik hou me netjes aan de regels. Wil ook het allerliefste dat dat virus de kop in wordt gedrukt. Heb onwijs veel respect voor al die mensen in de zorg die zich kapot werken. En kan ook best opstandig worden van mensen die regels negeren.
Dus ja. Dan maar op zoek naar de onvoorspelbare momentjes die nu nog wel kunnen.
Zoals samen met je buren impulsief besluiten je huis om te toveren tot ‘spookhuisrestaurant’ met Halloween. Om daar in het donker met de kids pannenkoeken te eten. En dan ook een legitieme reden hebben om je te verkleden 🙌🏽
Of tijdens de lunch een stukje wandelen en dan een oude buurjongen tegenkomen. Die ook even het thuiswerken onderbreekt met een wandeling. En dat je dan hilarisch herinneringen op staat te halen op de dijk. En even samen terugreist in de tijd. Ik hou ervan.
Benieuwd wat Mark en Hugo vanavond te zeggen hebben! En dat het gaat lukken om de besmettingen zo te laten dalen zodat we met kerst wat relaxter bij elkaar kunnen zijn. Vast nog met 1,5 meter afstand en nog geen lampen om in te hangen. Maar als ik m’n familie en lieve vrienden een elleboog kan geven onder de mistletoe, ben ik al gelukkig.
Wat een wereld he jongens. Wie had dit een jaar geleden kunnen bedenken….
Hou vol lieve mensen! En als iemand nog tips heeft voor wat onvoorspelbaarheid en kattenkwaad, ik hoor ze graag! 😀
