Als je vroeger aan me vroeg wat ik worden wilde, dan was mijn antwoord: juffrouw of binnenhuisarchitect. Juffrouw omdat het me leuk leek om kinderen iets te leren. Binnenhuisarchitect omdat ik iedere week mijn kamer veranderde. Net zolang schuiven met meubels en spullen totdat het klopte. Dat m’n slaapkamer praktisch ingericht was en dat het gezellig was.
De PABO of een studie richting Architectuur & Interieur zou dan een logische studiekeuze zijn geweest toen ik, met een VWO diploma op zak, van de middelbare school kwam. Maar nee, het werd Vrijetijdsmanagement. Een echt doordachte keuze zat hier eigenlijk niet achter, als ik heel eerlijk ben. Ik had vanaf m’n 15e bijbaantjes in de horeca en genoot ervan om mensen het naar hun zin te maken. Ik hield ontzettend van gezelligheid om me heen. En bedrijvigheid. Daar zag ik een link. Vrije tijd. Het klonk leuk en het was een brede opleiding, zodat je later nog alle kanten op kon. Dat leek me handig. Maar zo handig is dat niet als je niet zo goed bent in kiezen. Want ja, alles is leuk!
Hoe kom je van Vrijetijdsmanagement in Loopbaancoaching terecht? Ja, dat is wel een mooie weg geweest nu ik achteraf terug kijk. Ik ben afgestudeerd in 2005 bij Holland Fit in Rotterdam, een bedrijf dat zich richt op vitale medewerkers, heb als intercedente gewerkt op een uitzendbureau, als online manager bij een vacaturesite en uiteindelijk als projectcoördinator bij een trainingsbureau. Weet je dat ik pas na 10 jaar zag dat ik er een duidelijke rode draad zichtbaar was in mijn loopbaan? Mens en werk. Ineens viel het kwartje.
En toen las ik een artikel over een vrouw die in een hospice werkte. Zij sprak met mensen die op het einde van hun leven waren en wat zij hoorde waar mensen het meeste spijt van hadden was van de dingen die ze niet gedaan hadden. BAM, die kwam binnen. Ik zat op dat moment niet super in mijn vel. Iets knaagde er, ik kon er alleen niet mn vinger op leggen wat. Mijn werk vond ik leuk, ik kon het, maar toch.. er miste iets. Ik had alleen toen niet het lef om stappen te zetten. Hing te veel aan mijn zekerheid. Een koophuis, klein kindje om voor te zorgen. Wat, zoals ik nu weet, schijnzekerheid was.
Want het bedrijf kondigde een verhuizing aan. Dit was in 2014. Voor mij het moment om de balans op te maken: ga ik iedere dag een heel eind rijden voor een baan waar ik geen toekomst in zag en waar ik niet echt voldoening uithaalde? Of ga ik springen en doen waar ik happy van word? Het antwoord wist ik gelijk: ik ga springen. Dacht aan het verhaal over het hospice en wist: ik ga later nooit had ik maar zeggen. No wat. Het kwartje werd een gulden.
Maar wat dan wel? Door een coachingstraject leerde ik mezelf beter kennen en kwam ik erachter dat ik happy word van het helpen en motiveren van mensen. Toen popte voor het eerst het vak loopbaancoaching op. Ik ging op onderzoek uit, zocht contact met loopbaancoaches via LinkedIn voor kopjes koffie, struinde het internet af. Zo kwam ik meer over het vak te weten.
Op dat moment kreeg ik de mogelijkheid om op het trainingsbureau mee te draaien met een vrijwilligersproject voor langdurige werkzoekenden: Let’s Work. En toen, tijdens een bijeenkomst met de werkzoekenden, wist ik het: dit is wat ik hoor te doen. De puzzelstukjes vielen in elkaar: De intakegesprekken die ik voerde als intercedente op het uitzendbureau, mijn interesse in de onderwerpen over persoonlijk leiderschap van de trainingen, mijn nieuwsgierigheid bij mensen waarom ze het werk doen wat ze doen en hoe ze keuzes maken…Het kwam samen.
Ik zei mijn baan op. Mads, mijn tweede kindje, werd geboren in maart 2015, en daarna ging op zoek naar een andere baan. Eentje die beter bij mij paste en waar ik kon leren. Ik kwam de vacature tegen van Matchmaker bij Servicecentrum Drechtsteden in Dordrecht. Na een dag sleutelen aan een sollicitatie drukte ik op SEND, zonder al te veel hoop te hebben: op papier was ik niet de beste kandidaat. Maar.. ik kreeg een belletje, twee gesprekken volgden en….ik kreeg de baan! En toen ging het snel. Ik begeleidde mensen naar ander werk, professionaliseerde het WW begeleidingstraject, herschreef de sollicitatieworkshops, ging zelf ook als trainer voor de groep staan. Ik kreeg vleugels. En vliegen doe ik nog steeds!
Na anderhalf jaar begon ik met de opleiding tot loopbaancoach bij Pharos Advies in Amersfoort. Tijdens het eerste opleidingsweekend had ik weer een check-moment: dít is wat ik hoor te doen. Inmiddels heb ik mijn post-HBO diploma gehaald en kan ik mensen nog beter adviseren over het vinden van werk waar je happy van wordt.
Ik geniet zo van mijn werk dat ik de stap heb gezet om als ZZP-er te gaan werken. En nu bestaat Waanzinnig Werk! Mijn eigen loopbaanadviesbureau waarmee ik kan doen wat ik het allerliefste doe: mensen adviseren en inspireren over de volgende te nemen stap in hun loopbaan, motiveren om datgene te doen waar ze gelukkig van worden en helpen bij het vertalen naar een personal brand. Ook werk ik als mobiliteitsadviseur bij Servicecentrum Drechtsteden waar ik me bezig hou met vraagstukken over mobiliteit van medewerkers, talent- en organisatieontwikkeling en teamcoaching. Kortom: het juiste poppetje op de juiste plek.
Mensen zeggen weleens dat ze me stoer vinden omdat ik stappen durf te zetten, Maar hee, als ik het kan, kan iedereen het. Echt! Hoe het kwam dat ik uiteindelijk durfde te springen? Ik heb mezelf goed leren kennen en weet daardoor feilloos waar ik goed in ben en waar ik energie van krijg. Dat geeft zoveel vertrouwen. De kunst is om in je werk deze twee elementen zoveel mogelijk in te zetten. Als je weet wie je bent, wat je kunt en wat je wil is het ineens niet meer zo eng om stappen te zetten. Omdat je zelf goed kunt afwegen of een bepaalde baan goed bij je past en omdat je dit kunt benoemen. En dit is precies wat ik iedereen gun! Want werk is zo’n belangrijk onderdeel van je leven, voor een lange tijd. Maak er dus het beste van! En voorkom dat je later ‘Had ik maar’ zal zeggen. Dat zou toch vreselijk zonde zijn?
